Idealna fit MAMA - czyli czy ćwicząca mama unieszczęśliwia swoje dziecko?

Do napisania tego wpisu zainspirowały mnie komentarze pod wpisami na fanpage od dwóch różnych osób. Komentarze, które były skrajnie różne, ale dotyczyły podobnego tematu. Zanim jednak ustosunkuję się do samych wypowiedzi, chciałabym krótko nakreślić, o co w ogóle chodzi.

Swego czasu, na swoim fanpage umieściłam informację, że rozpoczynam trening bez zgody Syna. Oznaczało to mniej więcej tyle, że Czekoladka bawi się w pokoju z Babcią/Dziadkiem, a ja zaszywam się w innym pokoju i po cichu wykonuję swoje cardio. Nie uprzedzając go, nie pytając o zgodę. Po prostu chowam się i ćwiczę. Robię tak z jednego powodu - dla świętego spokoju. Jak to się mówi: Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Dlatego tak lubię biegać, wtedy wiem, że nikt mi nie przerwie, mam całe 40 minut TYLKO dla siebie.

Pod tym wpisem dostałam komentarz od jednej osoby, która stwierdziła, że to chyba rodzina powinna być najważniejsza {w domyśle, a nie mój czas wolny - ćwiczenia}. Zgadzam się. Rodzina jest ważna, czas spędzany z dzieckiem jest bardzo ważny, ale chyba nikt mi nie powie, że spędzanie z dzieckiem 24h na dobę jest "zdrowe" dla dziecka i dla samej matki. Nie uważam, żeby godzina czasu wolnego dla matki, wyrwana z całego dnia opieki nad dzieckiem była czymś strasznym. Wręcz przeciwnie - jest wskazana, dopóki nie szkodzi dziecku {o tym za moment}. Osobiście ćwiczenia mnie odprężają, wyciszają, są odskocznią od codzienności, jest to MÓJ CZAS. Dodatkowo satysfakcja po wykonanym treningu napełnia mnie pozytywną mocą, tak potrzebną przy małym dziecku. Nie bez powodu istnieje powiedzenie: Szczęśliwa mama to szczęśliwe dziecko. Jest w tym dużo prawdy.

A teraz przedstawię inną sytuację i inny komentarz. Otóż w dniu dzisiejszym po 36 minutach treningu z Lisą zmuszona byłam przerwać ćwiczenia z powodu pobudki Syna. Zdziwiło to jedną czytelniczkę, która stwierdziła, że dziecku nic by się nie stało, gdyby zaczekało aż ja skończę ćwiczyć. Okkkkkeeeey. Może i nic by mu się nie stało gdyby:

a) był pod opieką innej osoby,

b) siedziałby spokojnie na kanapie i obserwował co robię,

c) bawił się obok.

Niestety żadna z powyższych opcji nie wchodzi w grę, gdy wstaje mój Syn. Tym bardziej teraz, gdy przechodzi okres buntu 2 latka i kształtuje się jego system nerwowy itp. Nie wyobrażam sobie dokańczania ćwiczeń przy krzyczącym i płaczącym dziecku, które wspina się na moje ręce i prosi o zainteresowanie {i tu nie chodzi o uległość, bo zawsze po takich sytuacjach stanowczo wyjaśniam dziecku, że tak nie wolno się zachowywać}. Jeszcze warto napomknąć, że nie są to zwykłe ćwiczenia na macie z podnoszeniem nogi, ale wymachiwanie sztangą, hantlami, sandbagiem i skakanie na skakance. Uważam, że właśnie gdybym dokończyła te ćwiczenia naraziłabym go na niebezpieczeństwo. Wtedy pojawiła się opinia, że rezygnuję z samej siebie. Hmmm... Nie sądzę, żeby dbanie o dziecko było rezygnacją z samej siebie, ale chyba nie chce mi się rozwijać tego tematu.

Bycie fit mamą to codzienne wyzwania i kombinacje - przede wszystkim z organizacją czasu. Nie wiadomo czy lepiej ćwiczyć podczas drzemki dziecka, czy lepiej w ogóle nie zaczynać, bo jeszcze się obudzi i wybije nas z rytmu. Dlatego wyczekuję powrotu męża, który odciąży mnie w opiece...

Nie chcę, żeby to zabrzmiało jak zarzut do kogokolwiek. Uważam, że każdy zna swoje dziecko, wie jak z nim postępować i jak organizować wspólny czas. I naprawdę nie warto wszystkich wrzucać do jednego worka i generalizować. To, że nasze dziecko wstanie, grzecznie usiądzie i będzie się bawić, podczas gdy my będziemy ćwiczyć, nie oznacza, że inne dziecko zachowa się tak samo. Tym bardziej w różnym wieku. Nie raz wspominałam, że w pierwszych miesiącach ćwiczyłam przy dziecku, a nawet z dzieckiem. W późniejszym czasie też tak było - Czekoladka ze mną ćwiczył lub bawił się obok, a czasami dokuczał mi podczas ćwiczeń, ale teraz coś się zmieniło i staram się dostosować do danej sytuacji. Nie powiem, że nie zazdroszczę innym mamom, które mogą poćwiczyć przy swoim dziecku, ale po doświadczeniach swoich i moich koleżanek, wiem, że dzieci, tak jak i dorośli mają różne charaktery, dlatego ja nie oceniam innych i nie lubię być oceniana. 

Reasumując, ćwiczmy dla własnego zdrowia, satysfakcji, radości, ale w zgodzie z sobą i swoim dzieckiem :)

J.