Beata Sadowska "I jak tu nie biegać" - moja opinia.

Do napisania tego wpisu zabieram się od kilku dni, nie dlatego, że książki nie przeczytałam (zrobiłam to na drugi dzień po jej otrzymaniu), ale zwyczajnie nie miałam okazji usiąść przed komputerem. Teraz, korzystając z czasu wolnego (wbrew pozorom kompa, nie mojego) w końcu mogę napisać kilka słów odnośnie książki Beaty Sadowskiej "I jak tu nie biegać".

Na książkę łasiłam się od dłuższego czasu. Z zazdrością czytałam coraz to nowsze recenzje, w duszy obiecując sobie, że będzie to mój pierwszy zakup, gdy w końcu dotrę do księgarni. Na szczęście dobry los zlitował się nade mną (czyżby nie wierzył, że w końcu pójdę w innym kierunku niż pociągi i jeziora z kaczkami?) i podarował mi książkę podczas niedzielnego biegu w Ogrodzieńcu. Tak jak wspominałam na fanpage'u i instagramie, "I jak tu nie biegać" była jedną z nagród za 2miejsce.

Jak się czyta książkę? Jak fajnego bloga. Bloga o początkach biegania, kryzysach, sukcesach, relacjach z codziennych treningów, podróżach związanych z kolejnymi startami w biegach. Na pewno nie jest to suchy poradnik, czy pozycja specjalistyczna.

Wspomnienia biegowe Beaty przeplatane są wypowiedziami Kuby Wiśniewskiego, cenionego trenera biegowego. Od razu uspokajam, nie są to typowe porady "wszystkowiedzących trenerów", ale fajnie zebrane podstawowe informacje typu: jak dobrać buty do biegania, jak zacząć biegać, żeby się nie zniechęcić do tej aktywności fizycznej, jak przygotować się do maratonu itp. Osobiście szybko przelatywałam te części książki, by jak najszybciej powrócić do relacji Beaty.

W książce, poza relacjami i wypowiedziami trenera, możemy także zapoznać się z wegańskimi i wegetarianskimi przepisami na śniadania, desery, czy przekąski.

Styl Beaty jest bardzo przyjemny i lekki, kolejne rozdziały pochłania się zupełnie bez większego wysiłku. Nie wiem, czy jest to spowodowane tym, że ostatnio mam fazę na bieganie (i związane z tym podróżowanie po kraju), czy z tym, że książka po prostu jest fajnie napisana. Pewnie i jedno i drugie. 

Po przeczytaniu książki są dwie rzeczy, które chce się zrobić:

-włożyć buty i iść pobiegać,

-zapisać się na maraton organizowany na najdalszym zakątku świata i iść pobiegać (na razie musi mi wystarczyć niedzielny bieg na 10km, ale kto wie, co przyniesie przyszłość).

Komu polecam tę książkę? Osobom, które nie biegają (na pewno nie raz zachce Wam się chociaż spróbować pobiegać), osobom, które biegają (z pewnością zrozumiecie emocje, które towarzyszyły Beacie podczas kolejnych biegów, a także podczas kibicowania; sama wczułam się nie raz), osobom, które szukają fajnego prezentu dla bliskiej osoby (sama wyściskałabym każdego, kto podarowałby mi tę książkę).

Chcecie się dowiedzieć, co skłoniło Beatę do biegania? Kto jest jej ulubionym kompanem do treningów? Jak się biegnie na maratonie w Paryżu? I czy Beata lubi biegać w kolorowych ubraniach? To zapraszam do lektury "I jak tu nie biegać". Według mnie warto :)

A może już jesteście po lekturze i chcecie się podzielić swoją opinią? Serdecznie zapraszam do komentowania i wyrażania swojej opinii na temat książki :)

J.