10. Mini Cracovia Maraton, czyli przedsmak wielkiego biegowego szaleństwa w Krakowie.

Za nami najbardziej rozbiegany krakowski weekend w roku. Wszystko za sprawką spotkań biegowych organizowanych od piątku aż do niedzieli. Biegowy weekend rozpoczął się w piątek Biegiem Nocnym, a zakończył się najbardziej wyczekiwaną imprezą, czyli 14. PKO Cracovia Maraton. Pomiędzy tymi imprezami znalazły się dwa, nie mniej ważne wydarzenia biegowe: Bieg o Puchar Radia RMF i Mini Cracovia Maraton. 

W pierwszym z nich swoich sił postanowił (już po raz drugi) spróbować Runbo. Bieg o Puchar Radia RMF jest dosyć wymagający - trasa nie dość, że rozpoczyna się po nierównym terenie Błoń Krakowskich, to jeszcze prowadzi na Kopiec Kościuszki (długość trasy - ok.4,5km). Podziwiam każdego, kto zdecydował się na ten bieg (sama nie przepadam za "górzystymi" trasami), a najbardziej mojego brata, który praktycznie bez żadnego przygotowania znowu wykręcił całkiem dobry czas.

Z kolei w drugim biegu, czyli tytułowym 10. Mini Cracovia Maraton im. Piotra Gładkiego, wzięłam udział wraz z moją Mamą. Tak, tak! Wkręciłam moją ukochaną Mamę w bieganie! :) Nie ukrywam, że obie miałyśmy wątpliwości, czy to jest dobry bieg na debiut, ale przecież DO ODWAŻNYCH ŚWIAT NALEŻY :) Ustaliłyśmy, że gdyby tylko coś szło nie po naszej myśli to bez wahania schodzimy z trasy - nigdy nie jest to hańbą, ani porażką (i tutaj powinnam napisać o zbyt ambitnych rodzicach, którzy swoje niespełnione marzenia próbują realizować kosztem swoich dzieci, ale chyba nie warto... Aaaa, może kiedyś uzbiera mi się więcej przemyśleń i zrobię osobny wpis). 

Miałam lekkie obawy, jak będzie mi się biegło wokół Błoń (nie wiem dlaczego, ale zawsze źle mi się tutaj biega :/), tym bardziej, że przez nowe skarpetki miałam poranione całe stopy (w życiu nie pomyślałabym, że zwykły szew może mnie tak załatwić). Na szczęście podczas biegu w ogóle nie myślałam o coraz większym pęcherzu, który spokojnie rósł sobie na moim podbiciu. 

Po szybkiej konsultacji z Mamą, zdecydowałyśmy, że mam biec swoim tempem, a po dotarciu do mety potowarzyszyć jej podczas ostatnich metrów. Tak też zrobiłam. Niestety nie biegłam na maksimum swoich możliwości (wciąż coś mnie blokuje przed przyspieszeniem :/), ale i tak jestem zadowolona z całego biegu. Porównując ten bieg, z ubiegłorocznym, oczywiście straciłam ponad 4minuty, ale nie to się wtedy liczyło. Najważniejsza była Mama. Po odebraniu medalu szybko zawróciłam w poszukiwaniu mojego hiroła ;) 

Po krótkiej przebieżce odnalazłam Mamę i potowarzyszyłam jej na ostatnim kilometrze :) Zadowolone z dwoma medalami na szyi zdecydowałyśmy, że... znowu zapisujemy się na bieg :)

A Wy jak spędziliście weekend :)?

J.