Żeby być fit, czasami trzeba tylko pomyśleć...

Ciężko być fit, gdy wychodzi się z domu przed 8, a wraca grubo po 21. Treningi poranne nie wchodzą w grę, bo niestety nie dysponuję zbyt dużą ilością czasu wolnego, by poćwiczyć, a potem przygotować się do pracy. 

Do niedawna moje życie wyglądało mniej więcej tak: poranny prysznic, szybkie ogarnięcie się, bus, szybki spacer do pracy, kilka godzin przed komputerem, szybki spacer z pracy, obiadokolacja, chwilka zabawy z synkiem i łóżko. Ciężko było wygospodarować pół godziny na ćwiczenia. Tak, jak wspominałam, poranek odpadał, nie mogłabym w stresie trenować, a wieczór zarezerwowany jest dla Synka (poranki często też).

Chyba nie muszę wspominać, jak moje ciało zareagowało na taki tryb życia - śniadanie często w biegu, praktycznie brak czasu na porządny obiad, zero treningów i objadanie się na noc. Urosło mi się tu i ówdzie. Ciężko z tym walczyć, gdy nie ma się siły i czasu na treningi. Na szczęście postanowiłam iść po rozum do głowy i po przeanalizowaniu swojego dnia wymyśliłam sposób, jak potrenować w ciągu dnia.

Jedną z rzeczy, którą nauczyła mnie moja praca to łączenie dwóch rzeczy jednocześnie. Maksymalne wykorzystanie czasu "wolnego" i wydłużaniem doby.

Już kiedyś próbowałam wpleść aktywność fizyczną w swoje życie - dojeżdżałam do i z pracy na rolkach. Super opcja, ale często zdradliwa. Niestety wystarczyła porządna ulewa, by pokrzyżować moje plany i zamiast fajnego treningu miałam dodatkowe obciążenie podczas spaceru na dworzec. 

Na szczęście wpadłam na inny sposób - bieganie. Codziennie do pracy wożę cały strój biegowy. Adidasy, spodenki, biustonosz sportowy, t-shirt na zmianę to główne wyposażenie mojego plecaczka do pracy. Oczywiście biegowego plecaka (bieganie z torbą do przyjemnych nie należy. Ten kto nie próbował, niech uwierzy na słowo). 

I tak, gdy tylko minie moja "pracownicza doba", zaszywam się w firmowej toalecie i z dresscodowego stroju, wskakuję w swoje sportowe wdzianko. Obowiązkowo włączam endomondo i biegowym - nie za szybkim, nie za wolnym tempem - wracam do domu. W zależności od sił i od godziny, jest to czasami 2, czasami 4km... Niedużo, ale dla osoby, która w ogóle nie ma czasu na cokolwiek to wystarczający odcinek. Nie straszny mi deszcz, czy porozrzucane gałązki po burzy.

Taki powrót do domu ma mnóstwo plusów:
-jest darmowy :)
-nie ma złej pogody do biegania, są tylko słabe charaktery;
-jest to idealny odpoczynek i odstresowywacz po ponad 8h siedzenia plackiem przed kompem;
-nie tracę czasu, ja go wydłużam :) wiem, że po powrocie stęskniony synek nie odstąpi mnie na krok, więc muszę wykorzystać każdą wolną chwilę, żeby potrenować. Jako, że moja jedyna wolna chwila to droga do lub z pracy, to to wykorzystuję ;)
-wierzę, że wkrótce dopiszę tutaj spadek wagi i zmniejszenie cellulitu na udach :D

Biegając odreagowuję dzień spędzony w pracy... i jednocześnie dbam o swoją kondycję, no i oczywiście docieram do domu.

Hihihi, dzięki tym mini treningom, nie umieram na biegach, w których oczywiście wciąż namiętnie biorę udział. Od ostatniego wpisu przewinęło się ich kilkanaście, ale wątpię, że jestem w stanie je wszystkie teraz odtworzyć. 

Jedno jest pewne - żeby być fit, czasami trzeba tylko pomyśleć.

Teraz tylko popracować nad regularnym jedzeniem i znowu będę zadowolona :)

PS. Wiecie co, miło tu wrócić.

PS2. To chyba ten rowerek stacjonarny natchnął mnie na nowy wpis. Chwała mu za to :)
PS3. Gdy zobaczycie dziewczynę czerwoną jak burak z fioletowym plecakiem gnającą w okolicach Kazimierza to pomachajcie mi i pokażcie, że jesteście ze mną :D:D:D

J.